De geysers van El Tatio stonden vandaag op onze planning. Ik had op verschillende blogs gelezen dat deze het bijzonderste zouden zijn met zonsopgang. Door de lichtinval zou je dan een space effect krijgen. De geysers zijn redelijk hoog gelegen en daardoor zou het er vooral ’s nachts en ’s morgens heel koud zijn. De uitbaatster van Wicked Campers had ons daarom aangeraden om anderhalf uur van daar te slapen en ’s morgens wat vroeger op te staan. We hadden haar raad opgevolgd, maar daardoor moesten we al opstaan om 4u30. Dan hadden we nog een half uurtje om uit ons bed te geraken en de tent op te bergen.
Sus had goed geslapen, maar ik iets minder. Er was deze nacht heel veel wind geweest en de zeilen van de tent flapperden heel hard en dat maakte veel lawaai. Op de auto konden we ze niet allemaal vasthangen, daar hadden we het materiaal niet voor. Ik vond de geluiden die we hoorde ook een beetje eng, soms leek het of er iemand rond onze auto aan het wandelen was. Ik vond het dus iets minder erg om al op te staan. Ik zag er alleen wat tegenop om uit de tent te komen en deze op te bergen. Want ook al waren we nog anderhalf uur van de geysers, ook hier was het al heel koud buiten.
Ik verschiet er zelf van, maar alles lukte 100% als gepland. We geraakte op tijd uit ons bed, liepen onderweg geen vertraging op en we waren zelfs nog een kwartiertje vroeger aan de geysers waardoor we nog tijd hadden om te ontbijten in de auto.
Het park kosten 10.000CLP (13,17€) per persoon om er binnen te geraken. Heel veel andere toeristen hadden de blogs blijkbaar ook gelezen en het was er daardoor heel druk. Ook waren er veel toerbusjes. De drukte stoorde gelukkig niet, doordat het park zo groot was.
Het park bestond uit een grote open vlakte met allemaal geysers. Door de zonsopgang kreeg je inderdaad een speciaal lichteffect. Door de rook die uit de geysers kwam in combinatie met de lichtinval, kreeg je een mysterieus effect. Op de grond lag ijs, omdat het warme water dat uit de geysers kwam daarna bevroos door de temperatuur van de lucht.
We hadden het er wel snel gezien en na een uurtje vertrokken we er al terug. Aan het park waren ook hotsprings, maar omdat het zo koud was zagen we er een beetje tegenop om ons zwemkledij aan te doen en achteraf uit het water te komen. Vandaar dat we besloten om deze over te slaan.
Onderweg terug naar San Pedro de Atacama zagen we een schattig vosje op de baan lopen. Ik stopte er vlakbij om er een foto van te trekken en het kwam naar onze auto toe. Het was wel wat voorzichtig, als we bewogen ging het een paar passen achteruit. Omdat we nog overschot hadden van ons ontbijt, kregen we het idee om dat aan het vosje te geven. Sus stapte uit de auto en gaf de overschot van de boterhammenworst. Het vosje kwam redelijk dicht en Sus kon hem voederen. Een tegenlinger zag dit en we kregen naar ons voeten. Blijkbaar zijn er meer vosjes in de regio die langs de baan wandelen uit de hoop dat toeristen stoppen om ze eten te geven. Hierdoor jagen ze zelf niet meer en lopen ze soms onder een auto. Dat wisten we niet, dus dan zijn we daar maar direct mee gestopt. We waren wel blij dat we een vosje gezien hadden. Was super schattig en we hadden dat nog nooit in het echt gezien.
Sus begon zich in de auto minder goed te voelen, hij had het ijskoud en hij had veel krampen. Hij probeerde wat te slapen. Ik reed de weg terug naar huis en onderweg zagen we ezels langs de baan staan, weien met kleine lama’s en prachtige landschappen. We reden ook langs de plaats waar we deze nacht geslapen hebben en deze zag er in het licht heel mooi uit. Denk dat het zelfs een viewpoint is of het begin van een wandeling, want er was een toerbusje met toeristen gestopt.
Vanuit San Pedro de Atacama reed ik rechtstreeks door naar Valle de Marte. Dit was vlakbij de Moon Valley en dus ook heel dicht bij San Pedro de Atacama. Sus begon zich wat beter te voelen. We denken dat hij last had van hoogte ziekte. Als je naar een hooggelegen plaats gaat, drink je best de dag ervoor geen alcohol. Dit verhoogt de kans op hoogteziekte. En Sus had gisteren veel pintjes gedronken, dus dat zou wel kunnen.
Valle de Marte, ook wel Death Valley of Mars Valley genoemd was een park met allemaal rode rotsen. Het was er heel mooi, maar het leek redelijk hard op Valle de la Luna dat we een paar dagen geleden bezocht hebben. De parken liggen naast elkaar, dus misschien ergens wat logisch. Denk dat ze er 2 aparte parken van gemaakt hebben om er meer geld uit te halen. We betaalden 3000CLP (3,95€) per persoon als inkomprijs.
We konden 2km door het park rijden en daar moesten we onze auto parkeren. Rechtover de parking was er een groep aan het sandboarden. Omdat het er gezellig was kregen we het idee om onze stoeltjes uit de auto te nemen en wat in het zonnetje te gaan zitten en naar het sandboarden te kijken. We haalden pintjes uit de auto, maar kregen naar ons voeten van één van de parkwachters. We mochten het pintje dat we open gedaan hadden nog wel opdrinken. Iets later parkeerde er een nieuwe auto en de man zag dat wij bier aan het drinken waren en deed ook een pintje open. En nog iets later deed er een andere groep een fles Champagne open. Al goed dat die parkwachter weg was, want wij brachten de voorbij gangers op ideeën met ons pintje. 😀
Door te kijken naar het sandboarden kreeg Sus er ook zin in. Maar hij wou het gewoon eens één keer proberen, want hij zag het niet zitten om de berg meermaals op te wandelen. Er waren geen liften ofzo, dus je moest de berg altijd opwandelen als je er af wou. Omdat hij maar één keer wou gaan en het daardoor een stomme kost is om terug naar San Pedro de Atacama te gaan om een board te gaan huren, kreeg hij het idee om aan één van de mensen die aan het proberen waren te vragen om hun board heel even te lenen. Dat mocht en iets later ging Sus de berg af met het board. 😀
Rond 13u gingen we terug naar San Pedro de Atacama. We stopten eerst aan Wicked Campers om onze afwas van de voorbije dagen te doen en ons afval weg te gooien. We hadden al het leeggoed apart gehouden, maar blijkbaar doen ze dit in Chili gewoon in de afvalbak. Ze sorteren hier niet, dus er is maar één vuilbak voor alles.
Daarna deden we onze auto naar de Carwash. De carwash was gewoon een huis waar we moesten aanbellen en de man die opendeed kuiste onze auto. We moesten hem dan een uurtje later terug komen halen. Een andere carwash dan dit had je hier niet. Het kostte 10.000CLP (13,17€) om hem volledig te laten wassen. Dus valt nog goed mee.
Terwijl we moesten wachten gingen we in het stadje op een bankje de overschot van ons bier op drinken. Om 15u deden we onze wagen binnen bij Wicked Campers. We moesten niet bijbetalen voor de kapotte trede van het trapje, want dat was blijkbaar niet onze schuld. Dat was gewoon versleten. We waren wel vergeten te tanken. Om 15u55 moesten we aan het hotel zijn waar we de eerste nacht hadden geslapen, om het taxibusje te nemen dat we geboekt hadden voor naar de luchthaven te gaan. We hadden dit vastgelegd toen we aankwamen aan de luchthaven van Calama. Het was dezelfde maatschappij waar we mee naar hier gekomen waren. We hadden dus niet zoveel tijd meer, dus besloten op te splitsen. Sus zou croissants met zalm gaan halen bij Franchuteria en al naar het hotel gaan en ik zou gaan tanken, de auto inleveren en achterna komen.
Alles verliep volgens plan. Sus was al om 15u45 aan het hotel en ik 5 minuten later. Hij had wel een taxi busje van die maatschappij zien vertrekken, dus had bang dat die te vroeg waren. Maar op ons ticket stond dat ze ons tussen 16u en 16u45 zouden komen halen, dus dat we vanaf 15u55 moesten klaar staan. We besloten om voor de zekerheid toch al maar eens een Whats App bericht te sturen. We kregen niet direct antwoord en om 16u15 kwam de uitbaatster van het hotel naar buiten. Ze zei dat er inderdaad een taxibusje voor ons was langs geweest, maar dat dit terug was weggereden omdat wij niet meer bij dit hotel verbleven. Wij hadden dit nochtans aan de taximaatschappij laten weten bij het boeken van de tickets. Ook waren ze een kwartier te vroeg, dus hadden ze op zijn minst kunnen wachten tot het afgesproken uur. Ik besloot te bellen, maar de dame die opnam kon geen woord Engels. We gaven de telefoon aan de uitbaatster van het hotel en die probeerde iets voor ons te regelen. Ze zei dat er binnen het uur een nieuw busje zou komen. Maar dat was natuurlijk al laat, dus we kregen wat bang dat we te laat aan de luchthaven zouden zijn en dat onze bagage daardoor niet zou mee mogen.
Een half uurtje later stopte er een taxibusje van een andere maatschappij aan het hotel. Hij kwam twee personen ophalen op de naam Brit. De hoteluitbaatster zei dat er geen Brit bij haar logeerde en ik vermoede daardoor direct dat hij mij bedoelde, dus liet ons tickets zien. Hij geloofde het niet echt, omdat het tickets waren van een andere maatschappij en ik Brett noem, dus belde hij het nummer dat gereserveerd had op. Dit bleek inderdaad de maatschappij te zijn, waar dat wij mee geboekt hadden. Oef!
We kwamen uiteindelijk nog goed op tijd aan de luchthaven. Al maar goed. Het inchecken verliep vlot en we moesten nog een half uurtje wachten aan de gates. In de luchthaven viel de elektriciteit uit en zelfs toen ons vliegtuig opsteeg was er in de helft van de luchthaven nog steeds geen licht. Was wel raar.
De vlucht verliep heel vlot en ook in Santiago hadden we onze bagage snel. We hadden terug bij “Hotel Manquehue” (hetzelfde hotel als vorige keer) geboekt, omdat nog een deel van onze bagage in hun bagageruimte stond. Hierdoor konden we terug met een gratis taxibusje van TransVIP meerijden. Om 22u30 waren we aan het hotel.
We hadden allebei heel veel honger, dus gingen direct naar het restaurant van het hotel. Daar bestelde ik een risotto met zeevruchten en Sus een Meat Sandwich met frieten. Smaakte wel!
Na het eten gingen we douche en daarna kropen we in ons super zacht bedje. Was weer genieten na al dat kamperen.
