Vandaag stond onze wekker al om 8u. Het regende en daardoor geraakte we niet goed uit ons bed. Om half 10 zijn we gaan ontbijten en om 11uur zijn we uiteindelijk vertrokken naar Nakano Broadway.
Onze JR Pass was maar geldig tot gisteren. Omdat ze die de voorbije weken bijna niet gecontroleerd hadden en het openbare vervoer heel duur is in Japan, besloten we om deze verder proberen te gebruiken. Op onze heenweg naar Nakano Broadway lukten ons dit heel goed.
Eerst kwamen we in een grote hal. Op het einde daarvan hing een groot bord met “Nakano broadway” op. Vanaf daar begon het shoppingcenter.
Het shoppingcenter was enorm groot en had in totaal 4 verdiepingen. Het zag er net zo uit als in het spelletje van Digimon. Het tweede en het derde verdiep bestond vooral uit winkels met anime gadgets. Je kon er eindeloos rondsnuffelen.
Rond 2 uur zijn we op zoek gegaan naar een curry restaurant. Vlak voor het shoppingcenter, in de hal naar het station vonden we er één. Na het eten zijn we nog een uurtje terug gaan shoppen, vooral Sels kocht veel anime popjes. Daarna zijn we met de trein teruggegaan naar ons hotel.
Aan het station was nu wel strengere controle. Ik ging als eerste door en ze pakte mijn pas af, omdat ze doorhadden dat deze niet meer geldig was. Ik moest vanaf nu dus zelf treintickets gaan kopen. De jongens hadden hun treinpas nog, dus konden in principe de volgende dagen nog eens een poging wagen.
Treintickets kopen was niet eenvoudig. Je moest deze kopen aan een machine en dit was allemaal in Kanji. Omdat we er echt niets van begrepen, zochten we iemand die Engels kon om ons te helpen. Eén van de Japanese meisjes waar we het aan vroegen, kon geen engels maar hielp ons wel iemand te vinden die engels kon. Dankzij hun hulp hadden we na een tijdje onze treintickets.
Aangekomen aan ons hotel, hebben we even een rustpauze gehouden. Daarna zijn we vertrokken naar de Skytree. Deze was niet zo ver van ons hotel.
De Skytree zag er van buiten veel mooier uit als de Tokyo tower en was ook een heel stuk groter. Het zou het hoogste bouwwerk van Japan zijn, 634 meter. De toren had een spookachtig uitzicht en was daardoor zo knap.
In het gebouw waren verschillende winkels te zien en activiteiten te doen. Zo was er bijvoorbeeld een aquarium. Alles was er wel heel duur.
Beneden kon je tickets kopen voor de lift naar boven te nemen naar het “Tokyo Skytree Tembo Deck”, op 350m. Deze tickets kostten ¥2,060 per stuk (ongeveer €17). Op het verdiep had je een prachtig uitzicht over de stad. Veel mooier als de Tokyo Tower. Op het verdiep waren ook verschillende standjes waar je dingen kon bekijken. Zo kon je bijvoorbeeld een virtuele bril opzetten zodat je uit de ogen van een ruitenwasser van het gebouw kon kijken, enz.
Op het verdiep kon je nog een lift naar een nog hoger verdiep “Tokyo Skytree Tembo Galleria” nemen (450m), maar daar moest je natuurlijk een nieuw ticket voor kopen. Dit kostte ¥1,030 (ongeveer €8).
Op het “Tokyo Skytree Tembo Galleria” had je een minder mooi uitzicht dan op het lagere verdiep, omdat dit een beetje te hoog was en bijgevolg ook mistiger. De lift naar boven was wel echt de moeite, omdat deze bovenaan en vooraan van glas was. Je kon de lucht dus zien.
Op onze weg terug naar de uitgang van de Skytree kwamen we een “Pen Pineapple Apple Pen” winkel tegen. In de winkel hingen verschillende posters van de zanger van de “PPAP Pen Pineapple Apple Pen” song en het liedje werd er ook constant afgespeeld.
Verder kwamen we ook nog het “Pokemon Center Sky Tree Town” tegen. Hier kocht ik een Eevee op ware grootte voor Pelle.
Toen we terug richting ons hotel wandelde, passeerde we een karaoke bar “Big Echo” en besloten we om karaoke te gaan zingen. We kozen voor een half uur.
De karaokebar bestond uit allemaal verschillende kamertjes. In elk kamertje stond een zetel, tv en karaoke installatie. Zo kon je privé met je vrienden karaoke zingen. Het duurde een hele tijd voordat we er iets van begrepen, omdat het allemaal in het Japans was. Sus begon al maar gewoon zijn eigen versie te maken van de Japanse liedjes en mee te zingen.
Na een tijdje had Sels door hoe we het in het engels konden zetten en konden we beginnen zingen. Maar toen was ons half uur al op. Daarom hebben we nog een half uur extra bij gepakt.
Na de karaoke zijn we nog eens langs de crane games aan ons hotel gepasseerd en naar het batting center ernaast geweest. Sus en Sels wilden dat eens proberen, maar dat was niet zo makkelijk.
