Peru

• Inka cola naar kauwgom smaakt
• je de Salkantay trek gemakkelijk op je eigen kan doen, ook al zeggen bijna alle reisbureau’s van niet
• taxi’s in Lima allemaal afzetters zijn
• je gemakkelijk zonder gids naar de Machu Picchu kan
• het bovenste deel van een gasvuurtje niet te koop is in Cusco
• ze bij “Supayshi Experience” in Cusco de beste sushi van de hele wereld verkopen
• je door termieten in je hand te pletten muggen kan verjagen
• het moeilijk is om geluid te krijgen uit een panfluit
• Peruanen extreem traag werken
• ze in het amazone woud extreem goed kunnen koken
• Quechua de belangrijkste voertaal van het Inca-rijk
• maïsbier best lekker is
• ze op Amantani eiland enkel vlees eten met speciale gelegenheden
• je best tussen 11u en 12u naar de Machu Picchu gaat, daarvoor is het vaak mistig
• de Rainbow Mountain op een hoogte van 5035 meter ligt
• je genoeg overstap tijd moet voorzien bij binnenvluchten
• je best alleen Quatro Formaggi pasta’s en Aiki curry meeneemt op trektocht
• er soms springkanenplagen zijn in Mancora
• Quadden in Paracas echt aan te raden is
• piranha’s nog wel lekker zijn
• gidsen in Peru de meest saaie mensen zijn
• Colca sour veel lekkerder is als Pisco sour
• ze niets verkopen in de luchthaven onder de 2 sol
• ceviche echt niet te eten is
• het woord ‘Salkantay’ uit het quechua is en ‘woeste berg’ betekent
• ze in Lima bijna niets vegetarisch hebben
• je niet op de grond mag zitten in de luchthaven
• WC in het Spaans “banjo” is
• ze in de luchthaven van Gatwick Japanse curry verkopen
• je niet altijd kan zwemmen in Huaroro waterval
• deze vogel geen “Condor” is, maar een “Andean Cock-of-the-Rock”

In het vliegtuig hadden we niet veel kunnen slapen. Ik wel in kleine stukken, maar ik werd vaak wakker van de kou. Want het was echt ijskoud op onze plaatsen naast de nooduitgang. En Sus kon zelfs niet in slaap vallen met zijn hoofd op het tafeltje, omdat de zetel zo slecht was. Eigelijk echt een schandalige vliegtuigmaatschappij, want we hadden evenveel geld betaald als de rest en de vlucht duurde in totaal 12 uur, dat is niet niks. Ze hadden er op zijn minst een beetje meer aandacht kunnen aan schenken. En eigelijk hadden ze ons zelfs andere plaatsen moeten aanbieden. Dus vlieg NOOIT met LATAM Airlines. 😉

Om 14u30 landden we in Madrid. De luchthaven van Madrid was heel groot. We moesten op verschillende plaatsen opnieuw aanschuiven voor onze pas te laten zien, controle van handbagage enz. Na een tijdje moesten we zelfs een trein nemen van een paar minuten. We hadden onze tijd echt nodig, want we hadden maar een uur om aan de volgende gate te geraken. Uiteindelijk kwamen we om 15u15 aan de gate, dus hadden we nog een kwartiertje de tijd om tax-vrije reuk te kopen. Om 15u30 stapten we op het vliegtuig.

Normaal gezien zou ons vliegtuig opstijgen om 15u55, maar we hadden veel vertraging. We stegen pas op om 16u50. De vlucht zelf verliep wel heel goed, Sus had een goede zetel en kon wat bijslapen.

Om 19u10 kwamen we aan in Düsseldorf. Onze bagage kwam redelijk snel en de shuttlebus van de parking die we hadden geboekt kwam ons ook snel ophalen. Om 19u40 konden we al naar België vertrekken.

Het deed raar om terug met een normale snelheid te rijden op de autostrade en dan zeker nog in Duitsland. In Peru reden we gemiddeld 30km/uur, dus dat verschil is enorm. We hadden geen file onderweg, om 21u30 kwamen we al aan in Herentals. Omdat we heel onze reis bezig waren geweest over de smoskes bami met BBQ-saus van frituur “Bij de Kiek”, reden we rechtstreeks naar daar. Ik bestelde er één en Sus zelfs één met bami en nog een tweede met viandel.

Nadat we onze smoskes met smaak bij Sus thuis hadden opgegeten, realiseerden we ons dat we terug in België waren. Onze reis zit er spijtig genoeg al op. We hebben een fantastische tijd gehad en houden er geweldige herinneringen aan over. We gaan Peru missen!

Lekker uitslapen vandaag, in Lima is toch niets te zien. Om 12u moesten we ten laatste uitchecken in het Kokopelli hostel, dus we besloten om daar ook gebruik van te maken. Om 11 uur stonden we op ons gemak op, pakten we al ons gerief in, namen we een douche en checkten we ons uit. We konden ons bagage tot deze avond achter laten aan ons hostel.

Daarna gingen we op zoek naar eten. We hadden natuurlijk weer ongelofelijk veel zin in Japanse curry. Op Tripadvisor hadden we een Japans restaurant “Sukha Asian Cuisine” gevonden in de buurt waar we misschien wel kans hadden. Toen we er aankwamen, bleek dat aan het adres niet veel te zien was. In het gebouw waren ze aan het werken aan de benedenverdieping, we vermoeden daarom dat het op de bovenverdieping was. Maar alle deuren waren gesloten. Daarom besloten we om op zoek te gaan naar iets anders.

Na een tijdje vonden we het restaurant “Tanuki Ramen”. Ze verkochten er Katsu curry en sushi. Ze hadden er ook Acevichado sushi rolls, dezelfde sushi waar we in Cusco zo verzot op waren. Daarom besloten we om als voorgerecht een portie Acevichado rolls te nemen en als hoofdgerecht Katsu curry. Sus had de standaardmenu op de kaart gepakt, die was met kip. Maar omdat ik pescotariër ben had ik er een omelet bij gevraagd. Dat stond eigelijk niet op de kaart, dus het was nog afwachten of ze het goed verstaan had.

Eerst kwamen ze met ons hoofdgerecht, de Katsu curry. Maar ze had ons duidelijk niet goed begrepen. Sus kreeg zijn gevraagde menu, maar ik enkel rijst met Katsu curry. De curry was heel lekker, maar wel weer veel te weinig. Na ons hoofdgerecht brachten ze ons voorgerecht, de Acevichado rolls. Deze waren lekker, maar trokken wel totaal niet op die van Cusco. Dus Cusco blijft wel de beste sushi hebben. Na ons eten kwam ze vragen of ik dat omelet ook nog wou. Dus ze had er wel wat van opgevangen, maar echt niet begrepen. 😀

Ondertussen was het al 14u. We besloten om wat rond te wandelen en kwamen aan het Kennedy Park. Dit park staat vooral bekend als het kattenpark, omdat er heel veel katten zouden zitten. Maar we vonden er maar 2. 😀 Wel veel honden, misschien daarmee. We zochten ook nog naar souvenir winkels en vonden uiteindelijk aan het uiteinde van het park een klein marktje waar ze wel leuke dingen hadden. Een man probeerde ons een beetje panfluit te leren spelen, maar we kregen bijna geen geluid uit de fluit. Wat moeilijk!

Om half 4 gingen we terug naar het Kokopelli hostel om ons gerief te gaan halen en wandelden we naar het Loki hostel om de bus daar naar de luchthaven te nemen. Alles verliep vlot en om half 5 kwamen we al aan in de luchthaven.

Het inchecken van onze bagage duurde wel even, want er was uitzonderlijk veel volk in de luchthaven. Misschien omdat het zondag is vandaag. Op ons vliegtuigtickets stond dat we een vliegtuig hadden bij maatschappij “Iberia”, maar dat bleek niet te kloppen. Dus toen we bijna van voor in de rij stonden om ons bagage af te geven werden we naar de maatschappij “LATAM Airlines” gestuurd en konden we terug opnieuw beginnen aan te schuiven. Uiteindelijk kwam het allemaal in orde en hadden we nog anderhalf uur in de luchthaven.

We hadden nog 7 sol over, maar daar konden we uiteraard bijna niets mee doen. Sus kocht er een muffin mee van 5 sol en daarna gingen we opzoek in de luchthaven of je iets kon kopen voor 2 sol. Natuurlijk vonden we niets. En om de tijd sneller voorbij te laten gaan, gingen we op zoek naar een persoon om onze 2 sol aan te geven. De eerste persoon die we tegen kwamen met natuurlijk ros haar zou het geld krijgen. Maar na lang zoeken, besloten we dat die opdracht te moeilijk was en zochten we een andere opdracht. Omdat Sus zin had in een sigaret, dachten we om het geld te wisselen tegen een sigaret. Maar iedereen dat we vonden wou wel een sigaret geven, maar geen geld aanpakken. Ondertussen was het bijna tijd, dus hebben we het geld maar gewoon aan een random meisje gegeven dat net aankwam in Peru. 😀

Ons vliegtuig vertrok natuurlijk een beetje te laat, maar het viel nog meer. Normaal gezien moesten we om 19u10 opstijgen en we stegen pas op om 19u40. We zaten allebei aan één van de nooduitgangen, dus kregen een extra kaart met regels waar we ons aan moesten houden. We keken samen naar de nieuwste film van King Kong, Skull Island. Geen aanrader! 😉 Maar was wel een leuk tijdverdrijf. Daarna kregen we eten en gingen de lichten uit zodat iedereen kon slapen.

We wilden onze zetels naar achter zetten, maar de mijne bleek stuk te zijn. Hij stond kaarsrecht en je kon hem voor geen millimeter naar achter krijgen. Iemand was gevallen over mijn hoofdtelefoon en die was daardoor ook stuk, dus we vroegen aan iemand van het personeel of we er een nieuwe konden krijgen en of ze even naar mijn zetel wou kijken. Ze zei dat ze iemand ging sturen, maar na een half uur was er nog steeds niemand geweest. Dus besloot ik om het maar opnieuw in de keuken te gaan vragen aan iemand anders. Daar stonden ze gewoon met elkaar te babbelen, dus niet veel te doen en zeiden ze dat ze direct gingen langskomen. Maar dat was een leugen, want een half uur later was er nog steeds niemand langs geweest. Toen één van de hostesses voorbij kwam, stelde Sus nog eens dezelfde vraag. Deze hostess stopte wel en bekeek het even en zei dat de stoel gewoon stuk was, dus dat we pech hadden. Ze gaf ons wel een andere koptelefoon, maar deze bleek achteraf gezien ook stuk te zijn. We gingen dus een hatelijke nacht tegemoet. Omdat Sus ook met zijn hoofd op het tafeltje kan slapen, dus niet altijd een liggende zetel nodig heeft om in slaap te kunnen vallen en hij het echt koud had naast het raam (want naast de nooduitgang is het ijskoud) wou hij wel wisselen. Ik had een slaapzak bij als handbagage, dus heb daar minder veel last van.

Onze wekker ging vandaag af om 7 uur. Door ons bar-avontuur van gisteren hadden we het heel zwaar om op te staan. Na het inpakken van al ons gerief en het uitchecken in het hostel gingen we naar de ontbijttafel. Het ontbijt bestond uit roerei, pistoletes en jam/boter. Je moest wel oppassen voor de vogeltjes, want als je even niet keek probeerden ze ei te pikken uit je bord. 😀

Om 8u kwam een busje ons oppikken voor naar de Ballestas eilanden te vertrekken. Aan de haven mochten we allemaal op een speedbootje en kregen we een reddingsvest. Wij waren de twee laatste die op de speedboot mochten stappen, dus zaten aan het trapje waar iedereen in en uit moest stappen. De twee mensen voor ons, mochten niet naast elkaar zitten, omdat er enkel nog maar twee plaatsen naast mensen die alleen zaten waren. Ze klaagden, maar tevergeefs, want de gids wou zelfs geen moeite doen om het proberen op te lossen. Triestig eigelijk, want de trip was al te duur voor het geen dat het was.

De speedboot ging heel snel en na een tijdje zagen we aan onze linkerkant een gigantische tekening in de woestijn, de kandelaar van Paracas (El Candelabro). Dit is op de Nazca-lijnen na het beroemdste geoglief in Peru. Tot op de dag van vandaag weten ze nog steeds niet hoe het geoglief ontstaan is. Verder is er ook twijfel of het een kandelaar is of een cactus. Ik vond persoonlijk dat de tekening harder op een cactus leek.

Uiteindelijk kwamen we aan de Ballestas eilanden. We vaarden er rond met onze boot, want op het eiland mogen geen mensen wandelen. Er lag veel vogelkak, guano, op de eilanden. Dit wordt om de vijf jaar van de eilanden geschept en verkocht als mest. We zagen één pinguïn, een paar zeeleeuwen en veel jan-van-gent vogels. Verder was er niet veel te zien en stond iedereen op de boot voor het minst recht, waardoor je niets meer zag en geen mooie foto’s kon trekken. Ook de gids was heel saai. Dus deze uitstap is zeker geen aanrader. 😉

We vaarden rond de eilanden en daarna keerden we al terug naar het vaste land. Daar stond iemand ons op te wachten om te gaan parapanten. We wandelden samen naar een restaurant en daar moesten we nog even wachten op nog een tweede begeleider. In het restaurant zat een kei mooie Bordercollie. Sus wou die natuurlijk al direct mee naar huis nemen. 😀

Na een kwartiertje kwamen ze ons al terug halen en maakten we kennis met onze twee begeleiders en hun hulpje. Ze zeiden dat we geluk hadden want dat er veel wind was. De rit naar de plaats waar we gingen parapanten was zelfs al leuk. We reden door het Paracas National Reserve en daar waren veel heuvels. Je kreeg constant kriebels in je buik alsof je in een pretpark zat.

Na een tijdje kwamen we aan een mooie plaats in de woestijn vlak naast de zee. Daar stapten we uit en pakte onze begeleiders hun gerief bijeen. Sus mocht eerst opstijgen. Ze hingen hem vast aan één van de twee begeleiders en al snel stegen ze op en gingen ze samen de lucht in. Nadat Sus boven was, mocht ik ook opstijgen met mijn begeleider. Het ging allemaal heel snel en voor ik het wist hing ik hoog in de lucht met een prachtig uitzicht over de woestijn en de zee.

We kregen allebei een Go Pro mee waar we enkele sfeerbeelden mee konden maken. De begeleider van Sus speelde af en toe met de koorden en liet hen dan enkele meters naar beneden zakken. Zag er kei leuk uit. Mijn begeleider was kalmer en liet ons gewoon rustig zweven. Na een tijdje hoorde ik mijn begeleider ineens een hele uitleg doen in het Spaans en was hij blijkbaar via Facebook naar zijn vrouw aan het bellen. Was kei grappig. Plots filmde hij mij met zijn GSM en moest ik dag zeggen tegen zijn vrouw op Facebook.

Ook de landing ging heel vlot, maar hun hulpje wist niet zo goed wat hij moest doen en kreeg naar zijn voeten van de begeleiders. De begeleiders vertelden ons dat ze echt niet tevreden waren over hem, want dat hij al lang voor hen werkte maar nog altijd niet wist wat hij moest doen. Verder was hij blijkbaar een tijdje geleden ineens voor een half jaar niet meer komen opdagen en stond hij daarna ineens terug voor hun deur voor werk. Denk dat hij heel goedkoop was ofzo. 😀

’s Middags zochten we een leuke plaats voor te eten. Bijna bij elk restaurant waar we voorbij wandelden kwam er een opdringerig persoon met een kaart naar ons om ons proberen te overtuigen om daar te eten. Ze probeerden ons steeds te overtuigen met dezelfde argumenten, bijvoorbeeld zeezicht. Maar we wandelden langs het strand, dus er was natuurlijk overal zeezicht. 😀 Op de meeste plaatsen verkochten ze wel vooral ceviche en dat was het enige dat we echt niet meer wilden eten.

Na een tijdje kwamen we aan “Punto Paracas Restobar”. Dit zag er ons een leuk restaurant uit en ze verkochten ook andere dingen als ceviche om te eten. Sus bestelde een rijstschotel met scampi’s en ik een pasta met scampi’s. Voor te drinken pakten we allebei een chocolade milkshake. We moesten heel lang wachten, maar het eten was wel kei lekker.

Om 14 uur kwamen we terug aan het Kokopelli hostel. Omdat we pas binnen een uurtje gingen quadden, besloten we op nog even te rusten op de ligbedden aan het zwembad.

Om 15u kwam een busje ons ophalen aan het hotel om te gaan quadden. Er gingen nog 3 andere mensen mee, twee Amerikaanse jongens en één meisje. We stopten vlak voor een schuur waar allemaal quads voor stonden en een begeleider die met ons mee ging gaan. We kregen allemaal een helm en een korte uitleg over hoe de quad werkt. Daarna vertrokken we naar het Paracas National Reserve met de quad.

Op het begin moesten we de begeleider allemaal in een rijtje volgen naar het nationaal park en gingen we niet zo snel, dus leek de trip saai. Maar in het park zelf mochten we onze gang gaan en in een grote vlakte van de woestijn ons ding doen, dus was het echt kei plezant.

Af en toe hielden we een kleine stop aan een plaats die onze gids mooi vond, zodat we daar even van het uitzicht konden genieten. Hij stopte ook aan een plaats waar we ruimte hadden om even te oefenen op te driften. Sus was er snel mee weg, maar zijn ketting viel er wel soms af. 😀

Na een tijdje kwamen we aan het Paracas museum. Dit ging over de flora en fauna in het nationale park en de Paracas cultuur. Maar we hadden hier niet zo veel interesse in, dus zijn er maar snel door gegaan zodat we verder konden quadden.

Op weg naar huis zagen we in de verte een groep roze flamingo’s in het water zitten. Kei knap.
We kwamen ook een andere groep tegen die aan het quadden waren, maar die gingen kei traag. Al maar goed dat wij zo’n leuke groep hadden. 😀

Rond 18u kwamen we terug aan de schuur en zat ons quad-tripje er jammer genoeg al op. Helemaal op het einde waren we wel één van de Amerikaanse jongens kwijt geraakt en onze gids moest die gaan zoeken. Maar hij had hem al maar goed redelijk snel gevonden.

Onze bus vertrok pas om 20u30, dus we moesten nog even wachten. Daarom besloten we om nog iets te gaan eten en drinken in de bar van het Kokopelli hostel van Paracas. Sus had een burger met frieten besteld en ik terug van die gefrituurde kaashapjes met advocado saus en Fish and Chips. Was kei lekker, maar wel veel te veel.

Onze bus had weeral vertraging, dus we moesten nog een hele tijd wachten in het busstation. Omdat we helemaal uitgeput waren en er verder toch niemand in het busstation was, besloten we om even een dutje te doen op de bankjes. We hadden op verschillende tijdstippen een wekker gezet, zodat we onze bus zeker niet zouden missen. Na een tijdje kwam één van de werknemers ons toch al wakker maken, omdat de bus bijna ging komen. Hij vond het kei grappig dat we lagen te slapen op de bankjes.

De zetels in de bus waren een pak slechter dan die van gisteren, dus die van gisteren waren zo is zo VIP zetels. Maar al bij al zaten ze nog wel goed en konden we bijna de hele rit slapen, dus ging de tijd snel vooruit.

Aan het busstation van Lima namen we een taxi naar het Kokopelli hostel van Lima. Daar mochten we nog eens aan het rad draaien. We wonnen allebei een “Pisco Sour” in de bar, maar we waren te moe om nog naar de bar te gaan. We hadden terug dezelfde hotelkamer als dat we de eerste nacht hadden in Peru. Om 01:45u lagen we eindelijk in ons bedje en konden we gaan slapen. Het was weer een leuke dag vandaag, een geweldige afsluiter voor onze reis.

Edwin kwam ons vandaag opnieuw wakker maken om half 6 om naar de zonsopgang te gaan kijken. Dit keer stonden we natuurlijk wel op. We wandelden met hem naar de Amazone rivier en vanaf daar hadden we een prachtig uitzicht voor de zon te zien opkomen. Leuke ervaring.

Om 8 uur kregen we ontbijt. Het ontbijt bestond uit sandwiches, roerei, spiegelei, ham, kaas en watermeloen. Was weer kei lekker!

Om 9 uur vertrokken we met de boot naar een ander eiland om te gaan hiken in het Amazone gebied. We kwamen eerst aan een dorpje waar onze gids ging rondvragen aan de lokale mensen of die de laatste dagen tarantula’s hadden gezien. Na een tijdje had hij er één gevonden, maar die had wel een ei, dus daar moest je voorzichtig mee zijn. Hij zette de tarantula op Sus zijn hoofd voor een foto en toen viel het ei er af. Na enkele foto’s zette hij de tarantula ook op mijn hoofd en die begon ineens hevig over mijn armen te lopen. Was wel eng. 😀

Daarna gingen we de bossen in voor een wandeling door de wildernis. We kwamen nog een andere tarantula tegen die de gids ook op ons lijf zette, maar we begonnen er pressies al wat aan te wennen. Want nu hadden we al wat minder bang. 😀

In het bos kwamen we ook verschillende planten tegen die als medicijn konden dienen. Zo zagen we sap uit een boom waarmee je hernia kon genezen. We zagen een plant die als medicijn tegen diabetes zou helpen. De lokale mensen nemen geen medicijnen tegen malaria en hebben geen vaccinatie tegen de gele koorts, maar zouden elke maand een thee drinken op basis van een plant die we ook tegen kwamen. Hierdoor zouden ze het ook niet kunnen krijgen.

Het wandelpad was niet altijd even makkelijk, soms moesten we over een enkele balk balanceren omdat er naast het pad alleen modder was waar je heel diep in kon wegzakken. We mochten ook geen bomen vastpakken, want daar zaten vaak termieten op en er waren ook giftige planten. We hadden wel een wandelstok gekregen om het ons wat makkelijker te maken.

Na een tijdje kwamen we een boom tegen van 420 jaar oud. En zagen we Mahogony bomen.

Om 12 uur gingen we terug naar de boot en keerden we terug naar het basecamp voor lunch. En daarna zat ons Amazone tripje er al op en keerden we met de boot terug naar Iquitos.

Rond 15:30u kwamen we aan in Iquitos. Eerst wandelde we samen met Edwin langs een marktje. Hij stopte aan een kraampje waar ze gebarbecuede wormen (suri) en slakken op stokjes verkochten. Hij vroeg of we dat eens wilden proeven. Op dat moment stapte er een Amerikaan, Glade, op ons af en daagde Sus uit om het eens te proberen. Door één of andere reden wou Glade de worm levend opeten. Snap niet goed waarom, maar dat was wel grappig. Zijn redenatie was “When in Rome, do as the Romans do.”.

Daarna heeft hij samen met Sus een saté met gebarbecuede wormen (suri) en slakken gedeeld. Sus vond het nog wel meevallen. Het smaakte beter dan het eruit zag. 😉

Na de markt hebben we een tuk tuk genomen naar het restaurant “Yellow Rose Of Texas”, op aanraadde van Edward. Daar namen we ook afscheid van onze geweldige gids. Het restaurantje was heel gezellig en heel modern. Je kon er zelfs glutenvrij eten. Ik heb er een vegetarische burrito gegeten en Sus varkensribben in BBQ-saus, puree en gefrituurde ajuin.

Rond 17:30u hebben we de taxi genomen naar de luchthaven van Iquitos voor onze binnenvlucht terug naar Lima. Dit keer verliep alles wel goed en rond 22u kwamen we aan in Lima. Daar namen we een taxi naar ons hotel “El Angolo”. We probeerde dit keer wel wat van de prijs te doen bij de taxi chauffeurs, want in Lima (en zeker aan de luchthaven) zetten ze je nog al snel in het zak. De taxichauffeurs stelde eerst 50 sol voor, we zeiden dat we maar 20 sol wilden betalen. Natuurlijk zeiden ze dat we gek waren, dat ze daarvoor niet wilden rijden. We zeiden dat dat geen probleem was, dat we dan wel te voet gingen. En daarna zakte ze snel in prijs. Uiteindelijk vonden we iemand voor 25 sol. Hij kende ons hotel niet, dus we gaven hem het adres. Daar aangekomen bleek dat er een verkeerd adres stond op booking.com en dat ons hotel totaal ergens anders was. Het nieuwe adres was een half uur van het foute adres, dus de taxi wou er natuurlijk redelijk veel bij doen. We spraken 60 sol af als totaalprijs. Maps stuurde ons natuurlijk een beetje verkeerd en de taxi moest 2 minuten omrijden, daarover begon hij natuurlijk weer moeilijk te doen en hij eiste 80 sol (€7 extra voor 2 minuten). We weigerde, maar hij bleef natuurlijk moeilijk doen. Uiteindelijk gaven we 70 sol. Dus weer afgeript. Vuil taxi’s!

Het hotel was redelijk chique, vooral de badkamer. Normaal was het redelijk duur, maar we hadden 50% korting via een actie op booking.com. En daardoor was het zelfs goedkoper als het Kokopelli hostel van Lima. Het was zeker zijn geld waard, maar de normale prijs wel niet.