Onze wekker ging vandaag af om 7 uur. Door ons bar-avontuur van gisteren hadden we het heel zwaar om op te staan. Na het inpakken van al ons gerief en het uitchecken in het hostel gingen we naar de ontbijttafel. Het ontbijt bestond uit roerei, pistoletes en jam/boter. Je moest wel oppassen voor de vogeltjes, want als je even niet keek probeerden ze ei te pikken uit je bord. 😀
Om 8u kwam een busje ons oppikken voor naar de Ballestas eilanden te vertrekken. Aan de haven mochten we allemaal op een speedbootje en kregen we een reddingsvest. Wij waren de twee laatste die op de speedboot mochten stappen, dus zaten aan het trapje waar iedereen in en uit moest stappen. De twee mensen voor ons, mochten niet naast elkaar zitten, omdat er enkel nog maar twee plaatsen naast mensen die alleen zaten waren. Ze klaagden, maar tevergeefs, want de gids wou zelfs geen moeite doen om het proberen op te lossen. Triestig eigelijk, want de trip was al te duur voor het geen dat het was.
De speedboot ging heel snel en na een tijdje zagen we aan onze linkerkant een gigantische tekening in de woestijn, de kandelaar van Paracas (El Candelabro). Dit is op de Nazca-lijnen na het beroemdste geoglief in Peru. Tot op de dag van vandaag weten ze nog steeds niet hoe het geoglief ontstaan is. Verder is er ook twijfel of het een kandelaar is of een cactus. Ik vond persoonlijk dat de tekening harder op een cactus leek.
Uiteindelijk kwamen we aan de Ballestas eilanden. We vaarden er rond met onze boot, want op het eiland mogen geen mensen wandelen. Er lag veel vogelkak, guano, op de eilanden. Dit wordt om de vijf jaar van de eilanden geschept en verkocht als mest. We zagen één pinguïn, een paar zeeleeuwen en veel jan-van-gent vogels. Verder was er niet veel te zien en stond iedereen op de boot voor het minst recht, waardoor je niets meer zag en geen mooie foto’s kon trekken. Ook de gids was heel saai. Dus deze uitstap is zeker geen aanrader. 😉
We vaarden rond de eilanden en daarna keerden we al terug naar het vaste land. Daar stond iemand ons op te wachten om te gaan parapanten. We wandelden samen naar een restaurant en daar moesten we nog even wachten op nog een tweede begeleider. In het restaurant zat een kei mooie Bordercollie. Sus wou die natuurlijk al direct mee naar huis nemen. 😀
Na een kwartiertje kwamen ze ons al terug halen en maakten we kennis met onze twee begeleiders en hun hulpje. Ze zeiden dat we geluk hadden want dat er veel wind was. De rit naar de plaats waar we gingen parapanten was zelfs al leuk. We reden door het Paracas National Reserve en daar waren veel heuvels. Je kreeg constant kriebels in je buik alsof je in een pretpark zat.
Na een tijdje kwamen we aan een mooie plaats in de woestijn vlak naast de zee. Daar stapten we uit en pakte onze begeleiders hun gerief bijeen. Sus mocht eerst opstijgen. Ze hingen hem vast aan één van de twee begeleiders en al snel stegen ze op en gingen ze samen de lucht in. Nadat Sus boven was, mocht ik ook opstijgen met mijn begeleider. Het ging allemaal heel snel en voor ik het wist hing ik hoog in de lucht met een prachtig uitzicht over de woestijn en de zee.
We kregen allebei een Go Pro mee waar we enkele sfeerbeelden mee konden maken. De begeleider van Sus speelde af en toe met de koorden en liet hen dan enkele meters naar beneden zakken. Zag er kei leuk uit. Mijn begeleider was kalmer en liet ons gewoon rustig zweven. Na een tijdje hoorde ik mijn begeleider ineens een hele uitleg doen in het Spaans en was hij blijkbaar via Facebook naar zijn vrouw aan het bellen. Was kei grappig. Plots filmde hij mij met zijn GSM en moest ik dag zeggen tegen zijn vrouw op Facebook.
Ook de landing ging heel vlot, maar hun hulpje wist niet zo goed wat hij moest doen en kreeg naar zijn voeten van de begeleiders. De begeleiders vertelden ons dat ze echt niet tevreden waren over hem, want dat hij al lang voor hen werkte maar nog altijd niet wist wat hij moest doen. Verder was hij blijkbaar een tijdje geleden ineens voor een half jaar niet meer komen opdagen en stond hij daarna ineens terug voor hun deur voor werk. Denk dat hij heel goedkoop was ofzo. 😀
’s Middags zochten we een leuke plaats voor te eten. Bijna bij elk restaurant waar we voorbij wandelden kwam er een opdringerig persoon met een kaart naar ons om ons proberen te overtuigen om daar te eten. Ze probeerden ons steeds te overtuigen met dezelfde argumenten, bijvoorbeeld zeezicht. Maar we wandelden langs het strand, dus er was natuurlijk overal zeezicht. 😀 Op de meeste plaatsen verkochten ze wel vooral ceviche en dat was het enige dat we echt niet meer wilden eten.
Na een tijdje kwamen we aan “Punto Paracas Restobar”. Dit zag er ons een leuk restaurant uit en ze verkochten ook andere dingen als ceviche om te eten. Sus bestelde een rijstschotel met scampi’s en ik een pasta met scampi’s. Voor te drinken pakten we allebei een chocolade milkshake. We moesten heel lang wachten, maar het eten was wel kei lekker.
Om 14 uur kwamen we terug aan het Kokopelli hostel. Omdat we pas binnen een uurtje gingen quadden, besloten we op nog even te rusten op de ligbedden aan het zwembad.

Om 15u kwam een busje ons ophalen aan het hotel om te gaan quadden. Er gingen nog 3 andere mensen mee, twee Amerikaanse jongens en één meisje. We stopten vlak voor een schuur waar allemaal quads voor stonden en een begeleider die met ons mee ging gaan. We kregen allemaal een helm en een korte uitleg over hoe de quad werkt. Daarna vertrokken we naar het Paracas National Reserve met de quad.
Op het begin moesten we de begeleider allemaal in een rijtje volgen naar het nationaal park en gingen we niet zo snel, dus leek de trip saai. Maar in het park zelf mochten we onze gang gaan en in een grote vlakte van de woestijn ons ding doen, dus was het echt kei plezant.
Af en toe hielden we een kleine stop aan een plaats die onze gids mooi vond, zodat we daar even van het uitzicht konden genieten. Hij stopte ook aan een plaats waar we ruimte hadden om even te oefenen op te driften. Sus was er snel mee weg, maar zijn ketting viel er wel soms af. 😀
Na een tijdje kwamen we aan het Paracas museum. Dit ging over de flora en fauna in het nationale park en de Paracas cultuur. Maar we hadden hier niet zo veel interesse in, dus zijn er maar snel door gegaan zodat we verder konden quadden.
Op weg naar huis zagen we in de verte een groep roze flamingo’s in het water zitten. Kei knap.
We kwamen ook een andere groep tegen die aan het quadden waren, maar die gingen kei traag. Al maar goed dat wij zo’n leuke groep hadden. 😀
Rond 18u kwamen we terug aan de schuur en zat ons quad-tripje er jammer genoeg al op. Helemaal op het einde waren we wel één van de Amerikaanse jongens kwijt geraakt en onze gids moest die gaan zoeken. Maar hij had hem al maar goed redelijk snel gevonden.
Onze bus vertrok pas om 20u30, dus we moesten nog even wachten. Daarom besloten we om nog iets te gaan eten en drinken in de bar van het Kokopelli hostel van Paracas. Sus had een burger met frieten besteld en ik terug van die gefrituurde kaashapjes met advocado saus en Fish and Chips. Was kei lekker, maar wel veel te veel.
Onze bus had weeral vertraging, dus we moesten nog een hele tijd wachten in het busstation. Omdat we helemaal uitgeput waren en er verder toch niemand in het busstation was, besloten we om even een dutje te doen op de bankjes. We hadden op verschillende tijdstippen een wekker gezet, zodat we onze bus zeker niet zouden missen. Na een tijdje kwam één van de werknemers ons toch al wakker maken, omdat de bus bijna ging komen. Hij vond het kei grappig dat we lagen te slapen op de bankjes.
De zetels in de bus waren een pak slechter dan die van gisteren, dus die van gisteren waren zo is zo VIP zetels. Maar al bij al zaten ze nog wel goed en konden we bijna de hele rit slapen, dus ging de tijd snel vooruit.
Aan het busstation van Lima namen we een taxi naar het Kokopelli hostel van Lima. Daar mochten we nog eens aan het rad draaien. We wonnen allebei een “Pisco Sour” in de bar, maar we waren te moe om nog naar de bar te gaan. We hadden terug dezelfde hotelkamer als dat we de eerste nacht hadden in Peru. Om 01:45u lagen we eindelijk in ons bedje en konden we gaan slapen. Het was weer een leuke dag vandaag, een geweldige afsluiter voor onze reis.